Ik ben begonnen met het opruimen van mijn archief, de kasten met hangmappen met negatiefvellen en gelukkig meestal contactvellen kunnen niet eindeloos blijven staan en niemand wil de verzameling hebben. Het is slechts voor een paar fotografen weggelegd dat hun werk in één van de grote Nederlandse fotoarchieven terecht komt. Het is niet alleen te veel om allemaal digitaal te maken, het is ook zinloos vanwege de vele niet erg interessante opnames die er in zitten. Dat zal voor elk fotoarchief wel gelden denk ik. Maar er zit een bescheiden aantal foto’s tussen dat wel de moeite waard is, soms zelfs zeer de moeite waard om te bewaren volgens mij. Het is een hele klus waar iedere fotograaf met een analoog archief tegen aan loopt, of voor weg loopt natuurlijk. Maar het lijkt me normaal om een beetje orde te creëren zolang ik dat zelf nog kan. En systematisch aanpakken is dan de manier om de hoeveelheid werk overzienbaar te houden. Vandaar dat ik het per kalenderjaar aanpak, zo zit mijn archief ook in de kasten.

Het is, net als bij een grote serie digitaal gemaakte foto’s niet echt haalbaar om in één keer de gewenste selectie te maken. Ik begin met de grote stapel films en contactafdrukken en kijk dan of het onderwerp interessant lijkt. Is dat zo, dan zoek ik naar foto’s die er nog steeds goed uit zien. Snel en slordig, alleen op basis van de contactafdrukken. Ook bij films die niet zulke belangwekkende onderwerpen bevatten kijk ik even snel of mijn oog ergens op valt. Ik ben begonnen in 1973, vanaf 1978 werd het serieus en zit er ook bij vrijwel alle films wel informatie, een deel ervan zit ook in een FileMaker database. Na die eerste doorloop heb ik twee stapels films: de grootste stapel die niets interessants opleverde, en een kleinere waar ik nog een keer en dan wat nauwkeuriger door heen ga.

Bij die tweede doorloop kijk ik langer naar de contacten en als ik foto’s zie die ik wil bewaren haal ik de hele strook met negatieven uit het oorspronkelijke vel en breng hem over naar een nieuw vel van archief kwaliteit. En ik schrijf op van welke datum de opname is en wat er op staat. De keuze wordt vaak gestuurd door mijn geheugen, foto’s die ik me herinner worden er vaker uitgevist dan andere. Maar ik kijk nu wel anders, dus kies ik ook foto’s die indertijd niet zinnig leken, maar nu wel omdat je anders kijkt naar het verleden dan je eerder keek naar wat toen het heden was. Voor het maken van de keuze uit een jaar ben ik een paar uur bezig, en ik zie vast wel eens wat over het hoofd, maar dat is niet anders. De geselecteerde negatieven worden gereproduceerd. Het zijn er bij de eerste jaren niet zoveel, vijf of zes vellen met dus zo’n veertig stroken, 150-200 negatieven. Het reproduceren kost een uurtje met de handige opstelling van het NIDF.

De opnames gaan Lightroom in, waarbij ze worden voorzien van mijn eigen auteursinformatie en positief worden gemaakt met een voorinstelling die ook de kleur er uit haalt en de verscherping op het gewenste niveau zet. Dan wordt de informatie toegevoegd. Omdat het meestal groepjes van hetzelfde onderwerp zijn gaat dat handig. Een beschrijving en trefwoorden, maar het blijft een klusje. Dan wordt de opnamedatum van het RAW-bestand gewijzigd in de datum waarop de oorspronkelijke foto werd gemaakt, en op basis daarvan worden de bestandsnamen aangepast. Dan passen ze naadloos in het digitale archief. De kaart module van Lightroom levert de plaatsnamen waar de foto’s gemaakt zijn. Dan worden ze bewerkt, waarbij er een aantal wordt overgeslagen of zelfs weggegooid omdat het echt niks is.

De laatste stap is het uitzoeken van de ongeveer 25 foto’s per jaar waarvoor plek is bij het archiefsysteem 1000fotos.org. Die worden daar volgens plan voor zeer lange tijd bewaard en zijn uiteraard terug te vinden op basis van de bijgevoegde informatie. De geselecteerde foto’s worden dan als JPEG-bestand naar het systeem overgebracht waarna ze voor iedereen te vinden zijn.

Een keuze die ik dan maak is om alle negatieven die niet zijn gedigitaliseerd, weg te gooien. Wat ik bewaar is de kleine verzameling negatiefstroken die gedigitaliseerd zijn en waarvan nog weer een kleiner gedeelte bij 1000foto’s is terecht gekomen. Dat weggooien is de eerste keer een beetje pijnlijk, maar het is onvermijdelijk, er zijn gewoon veel te veel foto’s om ze allemaal te bewaren. Voor het bewaren van het kleine gedeelte moet je dan als fotograaf wel wat doen, maar ik denk het met een of twee dagen per week dit jaar wel af te krijgen. Vanaf 2007 wordt het ook makkelijker omdat dan verreweg de meeste foto’s al digitaal zijn.