Annieck Rietbergen Alkemade has been connected with the EDN since the early years and was a doula for 15 years.

In the later years she volunteered as a doula in her local hospital:
That means, that they can call me anytime they have a mother who needs extra support. As a doula I always wrote birthstories after the birth for the parents. In the cases I was a volunteer doula, I made it for the hospital. You can image I have a lot of birthstories! Now I want to give you one of them. To show you how to improvise as a volunteer doula, when you have never met the mother before.
Het geboorteverhaal van Chimamanda
Vandaag ben ik in museum de Kunsthal met een vriendin, als mijn telefoon gaat. Het GHZ.
Ons ziekenhuis. Ze hebben een Afrikaanse vrouw, die ingeleid wordt, maar kunnen geen contact met haar
krijgen. Het is nog helemaal in het begin, dus geen haast.
Natuurlijk wil ik wel meteen weg. Voor de vorm lopen we nog een paar rondjes, maar mijn hart is er niet meer bij.
Dat is allang in het GHZ.
Halverwege de middag kom ik de verloskamer binnen. In bed ligt een grote Afrikaanse vrouw, met een netje over haar haar.
Ik stel me voor en ze blijkt vloeiend Engels te spreken
Ik leg uit wat ik kom doen en ze knikt niet begrijpend. Geeft niet.
Als er een wee komtvraag ik of ze mee wil ademen .Er is een weerstand om mee te doen.
Ze ligt er ook helemaal niet goed bij. Plat op haar rug en op haar borst ligt een enorme bijbel.
Voorzichtig vraag ik of dat boek eraf mag, maar nee, de schrik zit er meteen in.
Dan stel ik voor , samen het Onze Vader te bidden en dan het boek op het nachtkastje te leggen.
Nu heb ik haar aandacht. Samen bidden we het Onze Vader ( hoe ontroerend) en het boek mag eraf.
Als er een wee komt, balt ze haar vuist en heft haar arm op.
Ik pak bij de volgende wee haar hand en blijf op haar inpraten, rustig, rustig , adem maar mee, dan heb je minder pijn,
goed zo , goed zo.
Tussen de weeën door vertel ik wat over mezelf. Mijn grote gezin.
Zoetjesaan komen we tot wat contact. Ze vertelt dat ze vluchtelingen zijn uit Niger. Haar moeder en zusjes wonen
daar nog. Ze is hoogopgeleid, en heeft massacommnicatie gestudeerd.Maar helaas nog geen werk hier gevonden.
Ze blijkt dicht bij mij in de buurt te wonen. Haar man kan niet bij de bevalling zijn, want één van haar twee zoontjes is autistisch en kan niet bij een oppas. Volgens haar was hij gezond, maar is dit het gevolg van een inenting.
De weeën zetten niet echt door en de gynaecoloog komt erachter, dat de infuus niet goed gezet is.
Er wordt besloten dat ze naar de verkoeverkamer wordt gebracht, waar de anesthesioloog het misschien wel lukt.
De arm is zo dik, dat het buitengewoon moeilijk is een ader te vinden.
Wanneer we daar aankomen, moeten we even op onze beurt wachten.
Ze wordt misselijk en begint over te geven.Oh Oh , wat een ellende.
Ik doe de gordijnen rond het bed dicht, even wat privacy en rust.
Uiteindelijk lukt het de infuusnaald te zetten. Infuus aan en weer terug naar de kamer.
Daar aangekomen moet ze plassen. Nu ze staat, zie ik pas hoe groot ze is.
Onderweg naar de wc komt er weer een wee, ik zeg, leun maar even op mij.
Maar de verpleegkundige, die er nog was, zei néé, dat kan niet hoor en ze had gelijk.
Nu steunde ze tegen de muur, want ik had haar zeker niet kunnen houden!
De weeën beginnen frequenter te komen en ja, ze gaat met me mee ademen.
Ik vraag of ze weet wat het zal worden?
Een meisje. Hoe fijn na 2 jongetjes zeg ik.
Ze is ook blij, maar ook verdrietig. Tijdens haar vorige zwangerschap had ze ook een meisje, dat in haar buik is
overleden.
Deze bevalling draagt dat verdriet en de angst met zich mee!
Ik probeer zo goed mogelijk te helpen, slokjes water, washandje, lieve woorden.
Totdat ze haar vuist weer begint te ballen en haar arm omhoog gaat.
Daarna slaat ze met haar vuist op het matras.
Het contact is weer weg.
Dan zie ik dat ze begint te persen. Meteen druk ik op de rode knop en probeer haar te laten zuchten, wat niet lukt.
Ik loop naar de deur en roep in de lege gang: "assistentie verzocht".
Gelukkig komt er meteen een arts aanlopen. Nog net op tijd om handschoenen aan te trekken, want in één beweging
komt de baby eruit. Gelanceerd gewoon. Ik kijk de arts verbaasd aan. De baby is blakend gezond en wordt bij de
moeder neergelegd.
Haar naam Chiamanda ( My God wil not fail, is de betekenis).
Ik maak foto's van haar met haar dochter en zij stuurt ze naar haar moeder en zusjes.
Na een uurtje komt haar man met de twee zoontjes.
Ik maak zoveel mogelijk foto's.
Hij heeft een cadeau voor me meegebacht.
Een tas met handgemaakte zeep, door de moeder gemaakt.
Ik laat een gelukkig gezin achter en ga voldaan naar huis.
Met Kerstmis krijg ik een sms.": Je bent een geschenk van God voor mij geweest!"
Annieck Rietbergen Alkemade
doula in the Netherlands