Spookdorp in Disneystijl
Toen Ankara in 1923 de hoofdstad van Turkije werd, gingen planologen ervan uit dat de stad ruimte zou bieden aan 500.000 inwoners. Krap honderd jaar later wonen er ruim vijf miljoen mensen in Ankara. Toegestroomde gelukszoekers uit Anatolische dorpen bouwden in ijltempo gecekondular: wie in één nacht een huis wist te bouwen, mocht daar volgens een maas in de wet blijven wonen. Toch staan er hele torenflats leeg en in de wijk van onze vrienden is goed zichtbaar dat Ankara een geplande stad is: de appartementen zijn er immens en mede door supermarkten die met whisky en varkensvlees duidelijk voor expats cateren, is het contrast met de sloppenwijken rond het middeleeuwse kasteel groot.
Verrassend genoeg bevalt Ankara ons wel. Vanaf de kasteeltorens kijken we uit over een zee van oranjerode daken, moderne flats, houten Ottomaanse konaks en golfplaten gecekondular. Het middaggebed weergalmt tussen de heuvels waarop de stad is gebouwd. En naast het kasteel en het Museum van Anatolische Beschavingen telt Ankara eigenlijk maar één echte bezienswaardigheid. Het Anıtkabir, het mausoleum van Mustafa Kemal Atatürk, stamt duidelijk uit de periode waarin Turkije nog met het fascisme dweepte.
De stichter van de Turkse Republiek wordt vereerd met strakke zuilengalerijen en een enorm plein. Tegenwoordig loopt religieus conservatief Turkije weg met de man die baarden verbood en vocht voor een breuk met het Ottomaanse verleden. Ook van ons geen slecht woord over de beste man: dankzij zijn modernisering van de Turkse staat én het overzichtelijke lijstje attracties van zijn hoofdstad hebben we de rest van de dag om met onze vrienden aan het bier te gaan.
Het is goed dat we niet de meest directe route naar İstanbul nemen. De bergen achter de meren van het Davutoğlan natuurreservaat lijken met hun groene, gele en rode banen wel zuurstokken. Maar de echte reden voor deze omweg is Burj al Babas, een spookdorp met 587 identieke kasteeltjes in authentieke Disneystijl. Speelse torenspitsen lopen in parallelle lijnen tot de horizon. De bouwgigant achter het dystopische vakantieparadijs is al lang failliet en op een enkele bewaker na is Burj al Babas uitgestorven. In plaats van ons weg te sturen belt hij zijn collega, Yasin. Die geeft ons zowaar een rondleiding in twee kasteeltjes die bijna af zijn. Om de ervaring nog een tikje onwerkelijker te maken, laat hij zijn tamme duif salto’s maken. De werkdruk van bewakers valt hier blijkbaar wel mee.
|
