Nieuwe routes, nieuwe dromen
'Juist, nu blokkeren we de boel samen!' grinnikt de Duitse man aan het loket naast me. We staan in de rij voor - ja, waarvoor eigenlijk? Onze politiestempel, verplichte verzekering en een papiertje met mooie stempel waarvoor we uiteraard moesten betalen hebben we binnen. Nu loket vier nog.
Het Duitse stel gaat naar Cyprus emigreren. Ze hebben de veerboot naar Girne in de zelfverklaarde Turkse Republiek Noord-Cyprus genomen, net als wij. Alleen moeten zij straks nóg een grens over en zien ze de lol van al het papierwerk niet in. Een auto invoeren, dat is wat anders dan hier als toerist rondrijden. Hun rij wordt langer en langer.
Dat geldt ook voor de rij achter ons. De douaniers weten zich geen raad met onze papieren. Net als gisterenavond in de Turkse havenstad Taşucu. Blijkbaar hadden we de wet overtreden door onze camper illegaal in Turkije achter te laten, toen we voor een paar dagen het Griekse eiland Kastellorizo bezochten. Er wordt wat gerammeld op een zakrekenmachine en gegoocheld met getallen op papiertjes. De hele operatie oogt sowieso alsof ze voor het eerst van Turkije naar Cyprus varen. Met vier uur vertraging steken we eindelijk van wal.
Het zijn de lessen die we leren van opnieuw overland kunnen reizen. Improviseren, nu we niet zoals oorspronkelijk gepland naar de Noordelijke Kaukasus kunnen en een voor ons nieuwe veerroute proberen. Flexibel zijn, want met deze temperaturen kunnen we geplande wandeltochten vergeten en beter zeekajakken tussen Lysische ruïnes, speuren naar zeeschildpadden en verkoeling zoeken in een diepblauwe zeegrot. En, wanneer we Libanese vrachtauto's zien die een andere veerboot namen vanuit Tripoli, vooral ook blijven dromen van nieuwe reizen.
|
